Dört yıldır takip ettiğim FilmEkimi beni bu yıl hayal kırıklığına uğrattı. Festival dışında sinemaya gitmeyi sevmeyen birisi olarak (nedenleri, pahalı olm
ası ve para vermeye deymicek filmlerin olması) FilmEkimi ve İstanbul Film Festivali gibi etkinlikler benim için önem arzediyor.
Nerdeyse 4 yıldır (öncesini bilemeyeceğim) kendi çapımda yapmış olduğum gözlemler sonucu her yıl belli konulara ağırlık veriliyordu. İki yıl önce seks, uyuşturucu ve eşcinsellik gibi konular ağırlıktayken, geçen sene ergenlik bunalımları üzerineydi. Bu yıl ise karma karışık bir liste vardı. Açıkçası film açıklamarı hiç yeterli değil. Gittiğim 6 filmden beni yanıltanlar oldu.(olumlu ve olumsuz olarak)
Filmlere gelirsek;
Standard Operating ProcedureIrak Savaşı sırasında Ebu Garip hapishanesinde çekilen iğrenç fotoğrafların nasıl çekildiği, olayın nasıl patlak verdiği üzerine bir belgesel. Filmde zaman zaman canladırmalardan yararlanılmış. Bazı konularda bu canladırmalar gerçekten işe yarıyor ve konuyu daha çarpıcı kılıyor(olay başlı başına çarpıcı aslında. sine
mada çarpıla çarpıla bir hal oldum zaten. Bittikten sonra kaskatı kalmışım) Olayları, orda askerlik yapmış olan er ve subayların ağzından dinleniyor. Hiç biri de yaptıkları şeyden pişmanlık duymuyorlar. Hepsi başlarındaki adamı suçluyor. O da en fazla cezayı almış.Sadece 7 yıl!! İşkence yaptıkları insanların hayatını (çoğu masum siviller) mahvetmelerinin, çırılçıplak soyup, gülümseyerek zafer işaretiyle poz vermelerinin bedeli 7 yıl!!. Diğer erler ise 2 yıl veya daha az bir zaman hapis yatmışlar. Erlerin hiç biri doğru düzgün eğitim almamış ve sorgulama yöntemlerinden habersizler. Zaten savaşın bu kadar uzun sürmesinin sebebide deneyimsiz askerlerin olması. Bu tarz film ve belgeseleri ileriki zamanlarda oldukça izleyeceğiz. Vietnam'da olduğu gibi bunalıma giren psikopat bir nesil yetişiyor Amerika'da. Amerika böyle sağa sola saldırdığı sürece daha çoook savaş sonrası bunalım filmleri çekilir.
Daima Mutlu
Belgesel'den sonra bu filmi izlemek, gerilen kaslarıma ve darma duman olan aklıma gerçekten iyi geldi. Film İngiltere'de ana sınıfı öğretmenliği yapan, "daima mutlu" olan Poppy'nin hayatı hakkındadır. Poppy, sürekli gülen, kendisiyle alay edebilen mutlu biridir. Bir gün ehliyet almak için direksiyon kursuna başvurur. Direksiyon hocası Poppy'nin aksine asık suratlı, kuralcı, hata yapmaktan korkan biridir. Poppy'nin rahat ve alaycı tavrı Scott'u rahatsız eder. Ama Scott'un içten içe onu sevdiğini filmin sonuna doğru anlıyoruz. Ben öyle sevgi görmedim yaa neyse:)
Buarada filmin en komik anı, flamenko hocası olan kadındı. Bence bir yerde bir şekilde elde edin bu filmi. O kadın anlatılmaz izlenir:)
Eve DönüşSöylenicek pek bişey yok. Son derece absürd, gereksiz, içinde çok fazla anlam yükeyeceğiniz ya da sonuç çıkartabileceğiniz hiç bir şeyin olmadığı bir filmdi. Beğenmedim, tavsiye edilmez.
RüyaGüney Kore'lileri seviyorum. Şimdiye kadar izleyipte beğenmediğim Kore filmi yoktur(Serseri Bulut da dahil!!). Neyi nerde, ne kadar kullanacaklarını gerçekten biliyorlar. Benim gibi gerçekçi öğeleri barındıran filmleri izlemeyi seven birini bile Korelilerin yaptığı filmler alıp götürüyor.
Rüya bu yıl film ekiminde beni hayal kırıklığına uğratmayan tek film oldu. Konusuna gelince; film Jin'nin rüyasında trafik kazası yapmasıyla başlıyor. Ancak o kadar gerçek bir rüyaki kendisi şüpheye düşüyor.Arabasıyla rüyasında gördüğü yere gidiyor ve gerçekten bir trafik kazası olduğunu fark ediyor. Ama polisler çarpanın kendisi olmadığını söylüyorlar. Hatta kamera görüntülerinde başka bir araba ve arabada bir kadının olduğu görülüyor. Sonradan anlaşılıyorki Jin rüya gördüğünde Ran, Jin'in rüyada yaptıklarını yapmaktadır. Aralarında zamanla aşk doğuyor ancak, Jin rüyasında eski sevgilisini görüdüğü zaman, Ran'da nefret ettiği eski sevgilisini görüyor. Biri sevgilisine dönmek isterken, öbürü istemiyor. Ama Jin rüya gördükçe bu döngü devam ediyor ve Jin uyumamaya çalıyor. Uyanık tutmak için kendini kesip biçmeye başlıyor!
Bence bu filmi mutlaka izlemeye çalışın. Vizyona giricektir kesin. Kaçırmayın derim.
Lorna'nın SessizliğiLorna, Belçika vatandaşı olmak için uyuşturucu bağımlısı olan Claudy'le evlenmiştir. Kendisi gibi Arnavut olan sevgilisiyle beraber Belçika'da bir kafe açma hayalleri vardır. Daha sonra Belçika vatandaşı olan Rus bir adamla evlenecektir. Ancak Lorna kafayı yer ve hamile olduğunu zannetmeye başlar. Film Cannes Film Festivali'nde Altan Palmiye ödülü almasına rağmen (ki bu sebepten merak ettim bende) film Lorna hakkında yeterince bilgi vermiyor. Biz izlemeden olmuş zaten olaylar. Bence Lorna'nın keşke yaşadığı evlilik üzerine olsaymış daha iyi olurmuş. Filmin sonu çok aptal bir şekilde bitiyor ve kaybettiğiniz 1.5 saati acaba nasıl değerlendirseymişim diye düşünüyorsunuz.
Chelsea'de RockPek çok rock şarkıcısına, yazarlara, şairlere, sanatçılara ilham vermiş bir "sanat oteli" Hotel Chelsea... Özellikle Leonard Cohen, Janis Joplin, Patti Smith, Tom Waits ve Bob Dylan gibi şarkıcıların burada kaldıkları zaman yazmış oldukları şarkıları dinlediğinizde gerçekten bu yerin önemini daha iyi anlıyorsunuz. Leonard Cohen'nin yazmış olduğu "Chelsea Hotel No:2" şarkısında Janis Joplin'ni anlattığı rivayet edilir. O kadarını bilemem ama Hotel Chelsea gerçekten de görmek istediğim bir yerdir benim için.
Bu belgeselinde benim için müthiş bir fırsat olduğunu düşündüm.(önümüzdeki senelerde New York'a gitmek gibi planım yok çünkü:) Açıkçası film beni inanılmaz hayal kırıklığına uğrattı. Ben orda daha önce yaşamış, film açıklamasında yer alan isimlerin (özellikle sevgili L.C) anılarını falan anlatıcağını düşündüm. Orda uzun zamandır yaşayan insanların konuşmalarına yer verilmiş. Ancak bunların pek çoğu kendi halinde sex, drugs and rock'n roll üçlüsüyle pek alaksı olmayan insanlar. Filmde orada yaşamış olan şarkıcılardan olan Sex Pistol'un solisti Sid Vicious ve sevgilisi Nancy üzerine bir takım gereksiz canlandırmalar yer aldı. Ha unutmadan bir de Janis Joplin'le de kopuk kopuk bir canladırma vardı. Film sırasında bir ara gerçekten sıkıldım ve gitmek istedim. Yeraltı müziği ve sanatı açısından bir tarih olan bu mekan üzerine hiç de bilgilendirici olmayan, kötü bir belgeseldi. Umarım
birileri bunu görür ve daha iyisini yaparlar.
Bu arada otelin 40 yıldan fazladır sahibi olan şimdi adını bulamadığım adam burayı satmış ancak, çok pişman. Çünkü yeni sahipleri oteli bohem havasından çıkartıp daha modern ve zenginlere hitap eden bir hale sokmuşlar. İnternet sayfasında gördüm tüm bunları. Üstelikte orda 30 yıl gibi süredir kalan insanları evlerinden çıkarmaya başlamışlar. Otelin eski sahibi pek paragöz olmayan biriymiş. Otelde kalan insanların çoğu sanatçı ya da işçi sınıfından olan insanlar olduğundan, çoğunun hayatı inişli çıkışlı olmuş. Bazıları yıllarca para vermeden yaşamış. Ama bir şekilde paralarını ödemeye çalışmışlar. Otelin eski sahibi, otelde yaşayan ressamların beğendiği resimlerini alıp duvalarına asmış. Tıpkı resim galerisi gibi olmuş. Umarım yeni sahipleri oteli daha da mahvetmezler ve tıpkı bizim gibi halka açık olması gereken kültür mekanlarını, cebi paradan dolup taşmış ama yine de nereye sokup sokuşturucağını bilmeyen para babalarının eline vermezler.(örnek ileriki zamanlarda otele çevirilmeyi planlanan Haydarpaşa Garı)
